دوگانگی فرهنگی و بی اعتمادی اجتماعی (مطالعه شهروندان شهر یزد و اهواز)

افزایش بی اعتمادی اجتماعی در جامعه به رشد فعالیت­ های فردگرایانه و کاهش فعالیت­ های جمعی می­ انجامد و درنتیجه به تهدیدی برای انسجام اجتماعی تبدیل می­ شود. اعتماد اجتماعی سرمایه اصلی هر جامعه­ است و نادیده ­گرفتن آن به منزله فاصله­گرفتن از جامعه سالم و درنتیجه، افزایش بی اعتمادی در جامعه است. تحقیق حاضر با تکنیک پیمایش درصدد است وضعیت دوگانگی فرهنگی و رابطه آن با بی اعتمادی اجتماعی را در دو شهر یزد و اهواز به صورت تطبیقی بررسی کند. جامعه آماری این تحقیق را افراد 15 تا 64 ساله ساکن در دو شهر یزد و اهواز تشکیل می­ دهند که از بین آنها نمونه­ای با حجم 600 نفر به روش نمونه­ گیری خوشه­ ای انتخاب شده است. نتایج داده ­های این پژوهش حاکی است که بین دوگانگی فرهنگی و بی اعتمادی رابطه­ معناداری وجود دارد. این بدان­ معناست که هرچقدر ارزش های سنتی و مدرن هم­ زمان در رفتار افراد و کنش ­های اجتماعی آنان ظهور کند به تبع آن، بی اعتمادی افزایش می­ یابد. داده ­ها مؤید آن است که میزان بی اعتمادی اجتماعی در دو بعد محیطی و نهادی بیشتر از ابعاد دیگر است و این میزان نزد شهروندان یزدی نسبت به شهروندان اهوازی بالاتر است. نتایج تحلیل رگرسیون نشان می­ دهد که ابعاد تساوی، دموکراتیک، خاص گرایی، جامعه مدنی و تقدیر، به ­ترتیب قدرت پیش بینی، قادرند 2/21 درصد از تغییرات میزان بی اعتمادی اجتماعی را تبیین کنند. به طورکلی، نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که دوگانگی فرهنگی یکی از عوامل افزایش بی اعتمادی در عرصه ­های تعاملی، سیاسی و اجتماعی است.